درس‌هایی در مورد به اشتراک گذاشتن هدایای خود با جهان

سال ۲۰۰۷ جان مألوف روی کتابی در مورد محله‌های شمال غربی شیکاگو کار می‌کرد.

در یک روز خاص، او امیدوار بود چند عکس از دهه ۱۹۶۰ پیدا کند که بتواند در کتاب استفاده کند.

اما در نهایت آنچه به‌ دست آورد از چیزی که انتظارش را داشت هم جذاب‌تر بود.

پس از خرید جعبه‌های پر از نگاتیو از یک حراج محلی، مألوف شروع به چاپ برخی از تصاویر کرد.

وقتی پردازش آن‌ها تمام شد، او مات و مبهوت ماند. بسیاری از تصاویر فوق‌العاده و باورنکردنی بودند. بیش از ۳۰،۰۰۰ عکس فقط در این جعبه‌ها وجود داشت.

کسی که این عکس‌ها را گرفته بود مطمئنا یکی از پرکارترین و بااستعدادترین عکاسان آمریکایی در صد سال گذشته بود.

بااین‌حال، وقتی مألوف نام عکاس را جستجو کرد، نتوانست کار دیگری از او را در جای دیگری پیدا کند. درواقع، پس از جستجوهای بیشتر، مألوف تقریبا مطمئن بود که هیچ‌کس تابه‌حال نام این زن را نشنیده است.

در اعلامیه فوت او حتی اشاره‌ای به عکاس بودن او نشده بود.

او یک راز بود، یک هنرمند ناشناخته بااستعداد در سطح جهانی.

بزرگ‌ترین کشف عکاسی

تصاویر کشف ‌شده توسط مألوف توسط زنی به نام ویویان مایر گرفته ‌شده است.

نزدیک به ۴۰ سال، مایر به ‌عنوان پرستار بچه برای خانواده‌های ثروتمند در شیکاگو و نیویورک کار می‌کرد.

مایر در طول کارهای روزمره خود، گشت‌وگذار با فرزندان خانواده و سفر به شهرهای دیگر ایالات ‌متحده، نزدیک به ۱۵۰،۰۰۰ عکس از مردم و معماری اطرافش گرفته بود.

کارهای مایر و پشتکار او در عکاسی ملوف را مجذوب خود کرد.

سرانجام، پس از چاپ هزاران تصویر، او ۱۰۰ مورد از بهترین عکس‌ها را جمع‌آوری کرد و آن‌ها را در اینترنت قرار داد.

مردم آن‌ها را دوست داشتند. روزنامه‌های اصلی برای چاپ داستان‌هایی درباره کارهای مایر تماس گرفتند و می‌خواستند بدانند که چگونه مألوف این تصاویر را کشف کرده است.

فیلم‌سازان تماس گرفتند و تصمیم گرفتند دو فیلم مستند درباره این داستان از جمله Finding Viviam Maier بسازند.

گالری‌ها شروع به نمایش آثار او در سراسر ایالات متحده، اروپا و آسیا کردند.

از کشف تصاویر ویویان مایر به ‌عنوان بزرگ‌ترین کشف عکاسی قرن ۲۱ یاد می‌شود.

داستان سؤالات زیادی را نه تنها در مورد گذشته مایر، بلکه در مورد تمایل ما برای به اشتراک گذاشتن هدایای خود با جهان ایجاد می‌کند.

به اشتراک گذاشتن هدایای خود با جهان را فراموش نکنید

به نظر هرگز نخواهیم فهمید که چرا مایر گنجینه ارزشمند خود را در یک جعبه پنهان کرد.

شاید او فکر می‌کرد که کارهایش به ‌اندازه کافی خوب نیست.

شاید او می‌خواست آن را به اشتراک بگذارد، اما نمی‌دانست با چه کسی تماس بگیرد.

شاید او به‌ سادگی عاشق خلق بود و می‌خواست کارش را خصوصی نگه دارد.

(آخرین گزینه بعید به نظر می‌رسد زیرا او چند بار تلاش کرد عکس‌های خود را منتشر کند.)

صرف ‌نظر از دلایل او، دو چیز مسلم است.

اول، جهان مکان بهتری برای تصمیم به خلق چیزها است.

دوم، نباید منتظر بمانید تا شخصی مانند جان مألوف تلاش‌های شما را با جهان به اشتراک بگذارد.

داستان ویویان مایر یک زنگ یادآوری فوق‌العاده است که همه ما استعدادی درخشان در درون خود داریم.

اما شاید این ‌یک یادآوری بهتر باشد که هیچ‌کس مسئول این نیست که کار شما را به جهانیان عرضه کند.

چگونه می‌توان آثار مایر را به ‌راحتی فراموش کرد؟ چند هنرمند، خلاق، دانشمند و متفکر درخشان دیگر آثار خود را در جعبه‌ها پنهان کرده یا در اتاق زیرشیروانی چیده‌اند؟